भाग्याची कविता
*************
त्या जुन्या घरासम देवालयी भक्तीने भारावली जेव्हा ती गेली
देवीच्या रूपात तिला आई भेटली
सात्विकता हृदयात होती उचंबळली
प्रेमसरिता डोळ्यात ओघळून आली
देवीला साडी वाहियाला खण
हार फुले दिवा लाविले कुंकुम
कडकडून अन दिेले अलिंगन
भक्ती भावाने करून नमन
निघाली ती बळे पाय जडावून
तोच एक कामकरी वृद्धा देवळात आली
गोड बोलून एखादी साडी दे म्हटली
हिनेही सहजच सोबत आणलेली
दुसरी साडी तिला दिली
तेव्हा तिच्या डोळ्यात उचंबळली
पौर्णिमा हिला दिसली
हसून मग ती म्हणाली
मी इथेच असते येत जा भेटत जाईल
आणि बाहेरही पडली आली तशी गेली
मागे तिच्या ही सुद्धा सहज बाहेर आली
पाहते तो
देवळाच्या बाहेर
कोणीच नव्हते दूरवर
कोण ती कुठली कुठूनिया आली
लगेचच अशी कशी कुठे गेली
क्षणभर अवाक हि क्षणभर गोंधळली
आणि अचानक मनी उमजली
येऊन ती आई भेटूनिया गेली
प्रेमाला तिच्या जणू पोच ती मिळाली
डोळ्यात पाणी उभ्या रोमावळी
दाटून ये कंठ देही वीज भरली
भाग्याची कविता शब्दावीन लिहिली.
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा