*********
दहा वर्ष
बिछान्याला खिळलेली
बेडसोर अन मॅगेट्सनी भरलेली
आई
जेव्हा त्याने हॉस्पिटलमध्ये आणली
अस्पष्ट अडखळत
तो म्हणाला काही
मला तिला घरी न्यायची नाही
खंगून खंगून वृद्धत्वाने
आजाराने
दुर्लक्ष केल्याने
ती ग्लानीत गेलेली
मलमूत्र खाणेपिणे
या पार झालेली
फक्त हालचाल सापळ्याची
वर खाली होणारी
खूण जिवंतपणाची
तेवढीच उरलेली
चार दिवस नळ्या घालून
तरीही ती जगली
हाताबाहेरची केस
तरी बराच काळ टिकली
विझत विझत तिच्याही
नकळत मग निमाली
अधून मधून येणारा तो
बोलावून आला
दुःख त्रागा सुटका
चेहऱ्यावर नसलेला
तिथूनच ते मुटकुळे
स्मशानात घेऊन गेला
अन प्रतिक्षेतील नव्या रुग्णासाठी
बेड साफ होऊ लागला
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘☘ .
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा