मनी दाटले
व्यापून उरले
जीवनाला ॥
भय अंधाराचे
भय विलया चे
भय नसण्याचे
मी उद्याला ॥
अशा भयाचा
जन्म कुठे तो
कसा मी होतो
हे न कळे ॥
का भय आले
मनी उपजले
काळा मधले
सांडपाणी ॥
घडल्या वाचून
घडणे होऊन
मनास छळून
घेते उगा ॥
भय मी पाहतो
भयात शिरून
घेतो जाणून
भय कसे ॥
अहो भय मीच
काळ होऊन
जातो हरवून
दिसे मला ॥
भय पाहता
भय हरवले
बागुल बसले
अंधारात ॥
हसतो विक्रांत
भय विरहित
जणू आकाशात
चंद्र नवा .॥
**********
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा