स्वर्गीय सुरांनी
भरले काळीज
तरी कुजबुज
काही कानी
नसलेपणाची
नेसून वसने
घडे मिरवणे
कुठे काही
हसे ना बोले ना
कुणाचीच वाणी
भयाची कहाणी
कानोकानी
ओल्या पानावर
चालला संसार
हक्क वृक्षांवर
सांगे तरी
माझा मी पणाला
भक्तीचा आधार
कोसळे आभार
सावरावा
पण पडणारे
कसे थांबणार
जग नसणार
मानलेल
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा