****
संताचिया द्वारी
फुलले सुमन
तयावरी मन
माझे गेले ।।
पडावे पदरी
ओढ लागे मोठी
आसावली दिठी
पाहण्यास ।।
किती त्यास वाणू
करू गुणगान
अवघा भारून
जन्म गेला ।।
कुठल्या जन्माची
असे ही ओळख
विरह काळोख
साहवेना ।।
भुक्ती मुक्ती सुख
नका दावू कोड
जीवीची आवड
पुरवा जी ।।
देईल त्या मिठी
ठेवेल अंतरी
पाहील नजरी
एकटक ।।
भक्तीचा ओढाळ
विक्रांत नाठाळ
करतो कल्लोळ
रात्रंदिन ।।
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा