तुला पाहताच
तुला पाहताच सखी
माझे मी पण सरते
व्यापून माझे अस्तित्व
फक्त तूच ती उरते
तुला डोळ्यात साठवू
जरी म्हणतो कितीदा
परी माझे पाहणे तू
होऊन जातेस सदा
तुझे हसणे बोलणे
मोहफुली मोहरणे
देहातल्या कणाेकणी
उमलतात सुमने
तू हसता खेळाळून
ये चांदणे ओघळून
स्वर कंपणी देहाची
जाते सतार होऊन
धवल शुभ्र पौर्णिमा
तुझे भोवतीअसणे
स्पर्श देही रुजणारे
कोजागिरीचे चांदणे
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा