गुंतू नये
*****
एवढे पण गुंतू नये
असे कधी कुणात
की फास होईल बंधन
आपल्याच गळ्यात
जीवनाच्या पैलतीरावर
पोहचता पाय
सांग मागे वळून
पुन्हा जाता येते काय
मनाची ही नगरी
असे विलोभनीय जरी
वर्तमानाच्या आगीत
क्षणात जळून जाते खरी
हा हट्ट बरा नव्हे
उगा धावणे अंधारात
हा उतार ही वाट ,
जाते खोल डोहात
सावर ग सांभाळ सखी
कळ जप काळजात
रमुनिया जाई तुझ्या
उबदार घरट्यात
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा