भरून आलेल्या
गच्च आभाळातील
चार थेंब आहेत
माझ्या कविता
गरज नाही त्यांनी
कुण्या झाडांची
कुण्या मानवाची
अथवा प्राण्यांची
तहान भागवायची
वातावरणातील
सूक्ष्म जलकणिकांचे
इवलेसे संघटन होऊन
ओघळते जीवन
त्यांचे ते होणे
ते अवतरणे
अन् हरवणे
किती अभूतपूर्व असते
अन् शेवटी
अशा हजारो शब्दात
लाखो ओळीत
स्वत:ला सोपवून देणे
निरासक्त निर्लेप होत :
ज्ञानदेवांच्या मराठीशी
तुकोबांच्या मातीशी
स्वतःचे नाते सांगत
हा माझ्यात उमटणारा
सर्वात मोठा
आनंदाचा अनुकार आहे
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा