मोह ...

मोह 

एक जुनाट सत्य माझ्या
उरामध्ये जळत होते
आणि लोक तरी मज
लाक्षागृही लोटत होते

खांद्यावर वाहिलेले ते
तसे ओझे खोटेच होते
कसे न कळे पण देहाचा
कण कण ठणकत होते  

तसा मोह सिंहासनाचा
नव्हता मला कधीच रे
सुळासाठी सोन्याच्या ते
नि मला पटवीत होते  

जाणुनी जातोय वाटेनी    
जिथे न जाते कधी कुणी
अवेळी मजसाठी तिथे
कुणीतरी ते गात होते

हा काळ पाकळ्यांचा 
हळू हळू ओघळणार
कोमेजले अमरत्व का
कुणी कुणा मागत होते

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/