रिसायकल बिन मधील
तुझे फोटो
मी पुन्हा
रीस्टोर केले .
तसे ही ते पुसले
जाणार नाहीच
मग राहू दे
म्हटले
ती तू तेव्हाची
मनात घर केलेली
माझे सर्वस्व
झालेली
पुन्हा पाहतांना
तुला माझा श्वास अडकला
कालौघी विचार
थांबला
अन तेव्हा अचानक कळून
चुकले मला
दुखते जखम तरी
सुखावते
आता तुला मुद्दाम
विसरायची तशी
काहीच गरज नव्हती
अस्तित्वाचा माझ्या
एक तू
अविभाज्य भाग
झाली होतीस
तू तशी नाहीस
खरतर
तू तशी नव्हतीस
पण मनी सजली
प्रतिमा झालीस
अदभूत अचानक झाला
भास अन
एक कविता उमलून
गेलीस
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा