वेदनांच्या महालात
आर्त बोल डोळीयात
किती किती आणखीन
काय नसे यास अंत
जगण्याचा शाप होता
मरणाच्या सावलीत
क्षण क्षण भार होता
व्यतिलेला नरकात
का मलाच पुसावी ही
व्यर्थ होती यातायात
कीड लागे कुण्या फळा
वृक्ष वेली नसे ज्ञात
काही नवी काही जुनी
दवा दारू पदरात
मंत्र तंत्र देव संत
बांधलेली ताइतात
जगण्याचा लोभ क्षोभ
दाटलेला काळजात
आणि व्यथा नकोशी ती
देहा संगे घेवू जात
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा