फडफड ज्योत
विझते क्षणात
दु:खाचा अंधार
दाटतो मनात
असाच असतो
मायेचा बाजार
शेवटी सुटतो
प्रत्येक आधार
जळते काळीज
स्मरणाचा पूर
जाता जिवलग
सोडुनिया दूर
सहज मोडतो
सुखाचा मांडव
वेदना वादळ
करीते तांडव
एकेक आठव
मनात छळते
नसणे तयांचे
जीवाला टोचते
जगण्यामधले
विरतात सूर
डोळिया मधून
ओघळतो पूर
हसणे सरते
काहूर उरते
तरीही जगणे
नशीबी असते
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा