तुटलेल्या झुंबराचा
पायाखाली खच झाला
पावूलांना भय त्याचे
काल डाव रंगलेला
मांडू मांडू म्हणूनिया
स्वप्न मांडता न येते
दु:ख भरलेले भांडे
नच कलंडून जाते
सुखाचीही स्मृती अंती
उरी दु:ख पाजळते
टाकुनिया दिले काटे
ठसठस नच जाते
जळूनिया जाता रान
त्यात कुणी किती मेले
एका किटकाचे विश्व
कधी कुणी मोजियले
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा