*******
जाणिवेत उरलेले
मौन मनी उमलून
जग सरो स्वप्नातले
निखळशी मौन जाग
क्षणांमध्ये ओतलेली
अंधारल्या नभातून
उषा व्हावी फुटलेली
उगीचच विचार हे
फुटकळ वाहतात
त्याचं त्याचं चाकोरीत
नवे भासमान होती
आपसूक अंत तया
तरंग विलय व्हावा
घनदाट मौन डोह
शांत नितळ उरावा
काहीतरी होण्याचा हा
क्षोभ ही मिटून जावा
उगमाशी जाउनिया
मौन मोड अंकुरावा
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
**********
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा