रीत मनावर
तू शब्द आठवत
नजर झुकवत
डोळे मिटत
बोलतेस
तव बोल लाघट
स्वर अनवट
मन होत गंधीत
दरवळते
मी जीर्ण पिंपळ
करतो सळसळ
झेलत वादळ
एक नवे
मी पुन्हा बहरतो
आकाश भरतो
तुजला पाहतो
पानोपानी
तू येत येत
पण जाते हरवत
मी वाट पाहात
ग्रीष्म होतो
तू किती दूरवर
जन्मांचे अंतर
मी रीत मनावर
पांघरतो
डॉ .विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा