फाटलेले पंख
शिवायचा दोरा
शोधायला गेलो
पारध्याच्या दारा
त्याने दिले छान
उन उन अन्न
नि म्हटला घे रे
पिंजरी बसून
त्याचिया
प्रेमाला विकलो भुलून
म्हटलो घे रे बा
पंखही कापून
आकाशाची याद गेली
करपून
चरबीने अंग गेले
की फुगून
आता जुळलेले पंख
ही असून
उडणे परी ते येई
ना घडून
हसतो पारधी पाहतो
मोजून
म्हणे येईल रे
तुझाही तो दिन
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा