***********
जगच अनाथ होते
मनोमनी तीच गाय
पुन्हा पुन्हा हंबरते
उमाळ्यात काळजाच्या
दुःख घनदाट होते
कोसळते अंर्त-बाह्य
मन आषाढाचे होते
अनमोल त्या क्षणांचे
आकाशात चित्र येते
दिसतात तारे नभी
हात सदा रिते रिते
फळ तुटे बीज रूजे
सारे मातीचेच नाते
होती परी ओरखाडे
अन सल खोल रूते
🌾🌾🌾
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘☘☘ .
