हा अंधार असे कसला
दश दिशात उगा भरलेला
तो स्वर्ग हरवला कुठे
जो माझ्यात मी जपलेला
हे बेफान वावटळ उरी
गगनात धुराळा भरला
शत रात्री नभी सजलेला
तो चंद्र कुठे कोसळला
कुणी म्हणती कातरवेळी
भान सारे हरवून जाते
कणाकणात दाटलेला
मग आकांत असे हा कसला
तो प्रकाश काचा फुटला
मज म्हणे थांबू मी कशाला
का लाटेत हरवून गेला
दीप जलात कुणी सोडला
घे नेत्रात सजवून रात्र
जगण्यात जीव जर गुंतला
दे जलात सोडून जगणे
स्वप्नास जीव जर विटला
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा