॥ ज्ञानदेव माउली ॥
इंद्रायणीच्या काठावरली
भिजलेल्या वाळू मधली
सोनपावले ती इवलाली
माझिया हृदयी उमटली
आजन्म मी तसाच तिथला
होऊन राहतो तोच किनारा
गोठूनिया त्या काळामधला
खळगा होत अमृत भरला
शब्द कदाचित ना पोथीतले
कानी येती ते बोली मधले
झेलून घेतो निनाद उठले
करीत साजरे लक्ष सोहळे
येऊनी दूरवरी जरी मी पडलो
कितीक जन्म अन तुज दुरावलो
शब्दअमृत तव सदा पातलो
कुशीत तयाच्या तुला भेटलो
©डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा