ज्ञानदेव माउली

॥ ज्ञानदेव माउली ॥

इंद्रायणीच्या काठावरली

भिजलेल्या वाळू मधली

सोनपावले ती इवलाली

असती मम हृदयी उमटली

आजन्म मी तसाच तिथला

होऊन राहतो तोच किनारा

गोठूनिया त्या काळामधला

खळगा होत अमृत भरला

शब्द कदाचित नच पोथीतले

कानी येती ते बोली मधले

झेलून घेतो निनाद उठले

करीत साजरे लक्ष्य सोहळे

दूरवरी जरी मी पडलो येऊनी

शब्द कुशी तव रहातो निजुनी

शब्दामधल्या त्या स्पर्शातूनी

जाते वितळूनी जन्म टोचनी

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in