तुला पाहिले
तुला पाहिले
मन भरले
मनात एक
गाणे सजले
किती दूर तू
किती जवळी
पापण्यास या
स्पर्शून गेली
आणि मनाचे
खुळे पाखरू
नभी उडणे
गेले विसरू
तरीही वारे
तया
अाणिक तारे
हृदया
तुझिया डोळी
जग दुसरे
नवे पणात
साकार झाले
आस मिटली
आणि वाढली
पुन्हा जगावे
इच्छा जागली
हृदयवीणा ही
अशी झंकारली
तू माझ्यातील
कंपण झाली
झाले जगणे
शुभ्र फुलांचे
गंध माधवी
जग क्षणाचे
डॉ.विक्रांत प्रभाकर
तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा