तो म्हातारा
माझा बाप
पाठीवरी
देत थाप
चाल म्हणें
मज चाल
एक्या जागी
मांडी घाल
नाभीतून
शब्द यावा
पण कुणी
न ऐकावा
लाख सूर्य
तारे जळोत
सप्त सिंधू
अन वाळोत
जागेहून
चळू नको
घाबरून
पळू नको
अंतरात
खोल खोल
जाणिवेचे
असे फुल
त्याचा गंध
ये घेवून
मी पणाला
दे टाकून
तू माझ्यात
पहा तुला
नि सोडूनी
देई मला
आणिक तो
हास हासला
जाग आणत
क्षितिजाला
डॉ.विक्रांत
प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा