उगा येई सय कधी

तिचे डोळे रोखलेले

काळजात घुसलेले

दुखणारे काटे मनी

अजुनी न काढलेले

तिचे चित्र भेटलेले

गुपचूप ठेवलेले

वर्ष उलटून गेली

तरी आत जपलेले

तुटलेले पूल जुने

अन पथ मोडलेले

गुलजार वळण ते

तिथे मन थांबलेले

येणे जाणे नाही आता     

पाहणे व भेटणे ही

उगा येई सय कधी

डोळे ओले अन होई

लाख मना म्हटले मी

विसर ते पुरे झाले

वेडे वारे तरी असे

वेळू वनी गुंतलेले

जीवनाची चाल जुनी

सागरात नांगरणी

अवधूत तुफानात

टिकायला हवे कुणी

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in