वृक्ष प्रकाश आणि मी

वृक्ष प्रकाश आणि मी

******************

माझ्या घरात येणारा

प्रकाश अडवून

उभा आहे हा वृक्ष

घनदाट हिरव्या पानांचा

त्याच्या ओल्या फांद्या

ओले काळे खोड

अन ओली गर्द पाने

तृप्तीच्या आनंदाने

डोलत असतात

मला माहित आहे

त्या प्रकाशावर फक्त

माझाच अधिकार नाही

तरीही त्या दाट फांद्या

छाटून टाकण्याचा विचार

मनातून झटकता येत नाही

खरतर माझ्या पेक्षाही

त्यालाच जास्त गरज आहे

त्या प्रकाशाची !

त्याच्या त्या स्वामित्वाचा

अन  अधिकाराचा

मी करताच स्वीकार

सारे घर प्रकाशाने

भरून जाते

काठोकाठ !!

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

मुखवटा

मुखवटा

********

चेहरा म्हटले की मुखवटा आलाच

किंवा चेहरा हेच मुखवट्याचे

दुसरे नाव आहे

आता कुठला मुखवटा चांगला कुठला वाईट

हे तर पाहणारा ठरवतो

पण मुखवट्याचे खरे काम तर

जे नाही ते दाखवणे असते

आणि मुखवटा लावणारा

त्या मुखवट्याचा निर्माता

हे मनोमन जाणून असतो

पण या मुखवटयाच्या जगात

इतके मुखवटे लावतो आपण की

मुखवटयाविना जगूच शकत नाही आपण

अन हळूहळू मुखवटयावर

इतके प्रेम जडते आपले

की आपला खरा चेहराच  

विसरून जातो आपण

कधी कधी असा प्रश्न पडतो  

खरा चेहरा तरी आहे का आपल्याला ?

अन ज्याला आपण आपला खरा चेहरा  म्हणतो

तो ही

आपल्याला फसवणारा

एक मुखवटाच असेल तर ?

डॉ विक्रांत प्रभाकर  तिकोणे

htttp://kavitesathikavita.blogspot.in

रिकामी ओंजळ

उगाच या वाटा

पायास फुटती

क्षितिजी खिळती

आखलेल्या ||

डोळ्यांची बाहुली

भिरभिरे डोही

खोल किती काही

कळेचिना  ||

नभी उगवले

नक्षत्र तुटले

रंग उधळले

जळतांना ||

पुन्हा वादळाने

बांधले मनाला

जाहला पाचोळा

अंकुराचा ||

काय सांगू सखी

रिकामी ओंजळ

मोत्यांची उधळ

मागू नको ||

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

तेव्हा ही पाऊस होता

तेव्हा ही पाऊस होता

***************

तू मला भेटलीस पहिल्यांदा

तेव्हा ही पाऊस होता

तुझ्या माझ्यातला द्वैताचा

पडदा मिटला

तेव्हाही पाऊस होता

बाळाची चाहूल लागली जेव्हा

पाऊस किती दाटून आला होता

आणि बाळाच्या खिदळण्यात

पाऊस ही निनादात होता

किती गंमत वाटते 

जणू जीवनातील प्रत्येक पर्वात

तो सदैव साथ करीत होता  

बदली, प्रोमोशन, घर बदलणं

मुलांचे अॅडमिशन

सगळे यायचे ठरवून

पावसाळ्याचा मुहूर्त पाहून

आणि जेव्हा तुटली तावदान

दुराव्याचे निमित्त होवून

तेव्हाही पाऊस होता

आणि तेव्हापासून

काहीही झाले तरीही

पाऊस पडतच नाही

का काही घडतच नाही

कुणास ठावूक

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

रस्ता झाड आणि मृत्यू

रस्ता झाड आणि मृत्यू 

सहज चालता पथावर

दोन पावलावर मृत्यू होता

जो कुणास ठावुक नव्हता

सारे संपले एका क्षणात

झाड कोसळले सवे देहलता  

ती तिथे त्या घडीला

अशी नकळे आली का ?

अन ते झाड जीर्ण झाले

तेव्हाच असे कोसळले का ?

दोन क्षणांचा होता उशीर

तर कदाचित  

टळला असता तो मृत्यू

दोन दिवस जर अगोदर

तोडले असते ते झाड

तर कदाचित

घडला नसता तो मृत्यू  

जरतरचे असे आरोप

उगाच कुणावरती करूनी

ती पोकळी अस्तित्वाची

येणार नाही कधीच भरूनी

पराधीनता सर्वव्यापी

झाली साकार पुन्हा एकदा

क्षण भंगुरता या देहाची

जीवन अन जगण्याची

आली समोर पुन्हा एकदा

आणि कदाचित

आज उद्या कधीतरी ही

असेच होइल माझेही काही

मनात शंका येई नकोशी

हतबलता अन क्षुद्रपणाची

मानवाच्या लाचारीची

मना मनातून जाई लहरत

थंड शिरशिरी देही उमटत

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

पाऊस वगैरे छान असतो !

पाऊस वगैरे छान असतो !

ठीक आहे यार

पाऊस वगैरे छान असतो

धुव्वाधार पडतो

खूप मजा आणतो

सगळीकडे हिरवे गार होते

जीवनाचे नवे दार उघडते  

नाही म्हणजे

मलाही आवडतो पाऊस

त्याचे नखरे

त्याच्या साऱ्या रुपासह

पण..

जोवर माझ्या मनातला

हा कोपरा भिजत नाही

तोवर कशालाच अर्थ नाही

तसे तर मी लाख यत्न केले

छातीवर वादळाचे

झोत झेलून घेतले

नखशिखात भिजलो

इमारतीच्या गच्चीवर

एकटाच.. 
कित्येक तास..

पण आतली माती

चक्क कोरडीच होती

रात्रभर झोप न लागलेल्या

टक्क डोळ्यासारखी

मला खरच कळत नाही

मी विरघळून का जात नाही ?

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

तो म्हातारा माझा बाप

तो म्हातारा

माझा बाप

पाठीवरी

देत थाप

चाल म्हणें

मज चाल

एक्या जागी

मांडी घाल

नाभीतून

शब्द यावा

पण कुणी

न ऐकावा

लाख सूर्य

तारे जळोत

सप्त सिंधू

अन वाळोत

जागेहून

चळू नको

घाबरून

पळू नको

अंतरात

खोल खोल

जाणिवेचे

असे फुल

त्याचा गंध

ये घेवून

मी पणाला

दे टाकून

तू माझ्यात

पहा तुला

नि सोडूनी

देई मला

आणिक तो

हास हासला

जाग आणत

क्षितिजाला

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

प्रकाशाची आभा

प्रकाशाची आभा

************

तू प्रकाशाची आभा होवून हसतेस जेव्हा

मी तारकांच्या जगात होतो आकाश तेव्हा

तू खळखळता झरा तू आकाशीचा वारा

मी होवून पाचोळा म्हणतो सांभाळ जरा

तुझे मुक्त वाहत जाणे रूप सरिता होणे

मी तरतो तुझ्यात तुझे होवूनिया जगणे

तू फुल ग चाफ्याचे मदिर मधुर गंधाचे

दरवळती मनात क्षण तुझ्या सोबतीचे

तू हृदयी सजले गाणे धुंद संगीत तराणे

जणू मनात जागले स्वप्न रेखीव देखणे

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

पाप असे का पुण्य ?

पाप असे का पुण्य ?

पाप असे का पुण्य ते सारे 

सोड असले प्रश्न खुळे रे

घेवून गंध श्वास भर रे

मग आनंदे मस्त जग रे |

फुल कुणाचे प्रश्न असले

सांग कश्यास तुज पडले

रंग देखणे मनी भरले

स्पर्श हळवे तृप्त जाहले

ओठावरती पाऊस पडता

थेंब इवला अमृत होतो  

रान हिरवे हाक मारता

जन्म मरणातून सुटतो  

शब्द सजती भाव बोलती

नाती जुळती मनी सजती

ओंजळीत या सुख भरती

दे उधळूनी तू त्या जगती

ऐक मनाचे अडल्याविना

जा ओलांडून या दुनियेला

गंध येवू दे तव गाण्याला

कृष्ण भेटतो मग राधेला

पाप अथवा पुण्य नसते

क्षणात जिणे घटते मिटते

त्याच क्षणाला घेरे जगुनी

रे असण्याचे सार्थक होते

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/