कालचे ओझे अजुनी
पाठीवरी वाहतो मी
सुटका नाही तरीही
स्वप्न एक पाहतो
मी
फार काही वांछिले
ना
सत्य फक्त मागतो
मी
शत दु:खे
वेदनांची
तरीही गाणे गातो
मी
भोगणे प्राप्त
मनास
पुन्हा पुन्हा
सांगतो मी
आणि मार्ग
सुटकेचे
रोज रोज शोधतो मी
रातदिन युद्ध
माझे
रोज जरी हारतो मी
धरिले हृदयी तुवा
दत्ता नच सोडतो
मी
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा