माझे चिखलाचे पाय
तुझे सोन्याचे
देवूळ
नको बोलावूस आत
बघ उठेल वादळ
तुझे कठोर सोवळे
माझे सारेच रे
ढिले
तुझे बेगडी पहारे
माझ्या उडतील बळे
माझा जन्म
बाटलेला
स्पर्शास्पर्श
फेकलेला
बघ रुचतो का तुला
वंश एक मानलेला
तुझ्या सगुण
रुपाला
बघ भाळलो मी असा
तुझ्या नियमि
जुनाट
मी न बसणार असा
अंत निर्मळ
प्रेमाचा
उगा नकोस तू पाहू
चल निघ रे बाहेर
माझ्या वस्तीत रे
जावू
(दत्त हसून गालात
म्हणे येतो रे
विक्रांत
चल बसू ये मातीत
सोने राहू दे
मूर्तीत )
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा