साऱ्याच रावणांना
का
येई पुळका नीतीचा
समजून अग्नी होई
का परीक्षक सीतेचा
ते स्पेशल टक्केवाले
घरदार भरलेले
चेकाळल्या
कौरवांच्या
हाटात रोज विकले
तू सदैव चूप होती
भिडस्तच मुलुखाची
घरदार विसरुनी
कर्तव्य सुख साची
बघ रोज जाती राव
कमवून इथे काही
मालात शेलका वाटा
मरो काम बाकी तेही
कळणार तुज नाही
खाती तया हिशोबाची
धन मल्लिका कालची
यश घोर पावुलाची
मुखी तोफखाना
तैसा
तुज पेलणार नाही
तू मानिले जया ढाल
तो ही टिकणार
नाही
हे गाव नसेच तुझे
शेजार ही आटलेले
जा सुखानी कुठे
तू
घर कीर्ती साठवले
मनसुबे थोर जरी
उकिरडे साचलेले
तव गंध वाटिकेचे
कौतुक कुणा कसले
हे वाहतेच गटार
किती साल गेले जरी
दुर्गंधीच साचलेली
रहा लांब आता तरी
जाईल मळभ सारे
पुन्हा उनही पडेल
ठेव साक्षीला प्रकाश
मग पाउले ती उचल
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा