करुणा

यत्नांनी अवघे आयुष्य पोखरून
मी उभा आहे रिक्त हस्त अजून      
       
मी शोधत होतो      
धर्मात झाकलेले सुवर्ण  
भक्तीत बांधलेले रत्न
आयुष्याचा अर्थ अन  
सर्वव्यापी त्याचं असणं
   
दिवसा मागून दिवस      
वर्षामागून वर्षे उलटली      
 
 
किती पर्वत किती टेकड्या  
किती वाटा झाल्या तुडवून  
काळाचा हिशोब
कधीच चुकत नाही पण
थकली गात्रे सारी अन
त्राण गेले विरून      
   
आता
लटपटतात हात      
थरथरते मान
विझू पाहती श्वास      
अन कासावीस प्राण      
     
पण एकच गोष्ट ती
ठेवली मनी घट्ट धरून    
ती म्हणजे त्याची आठवन
त्याला जाणण्याचे भान
       
कारण मला माहित आहे
तो म्हणजेच      
त्याची करुणा!!

पूर्णविराम या
या कष्टाचा
श्रमाचा
तपाचा

म्हणूनच कदाचित
यत्नाचा कडेलोट होऊनही            
मनी निराशा दाटत नाही

कारण मी जाणतो
त्याची करुणा आहे    
सर्वव्यापी शुभंकर  
ओजस्वी पवित्रतं      
आनंदाचे निधान      
सर्व सुखाचे धाम    
जाळून सारे तम      
लखलखणारी प्रभा  
पुसून सारे मेघ      
प्रकटणारी आभा
युगायुगाच्या तप्त भूमीवर
ओघळणारी फुंकर      
रडणाऱ्या तान्हयासाठी  
उमटलेला हुंकार
       
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavitablogspot.in