|| दीप ||
असा अंधार कोवळा
गात गात्रात
पाझरे
दीप एकच बेडर
भल्या पात्रात
लहरे
नच लागावी नजर
माय लपेटे पदर
बाळ डोकावते हळू
येई पुनव बहर
जाई दूरवर कुणी
भेट आता ती कसली
नाही निरोपात
व्यथा
वाट पाऊली सजली
क्षण कातर उमले
वाळू चांदव्यात ओली
किती युगांचा
पिंपळ
नवी सळसळ बोली
जन्म देहाचे हे
ओझे
कधी कुणास कळले
धून अवधूत
चाले
ज्याचे त्यानीच
पाहीले
विक्रांत
प्रभाकर तिकोणे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा