गाडी चालवत असतांना सुचलेल्या कविता
वाऱ्याबरोबर उडून जातात
जरी ती क्षण चित्रे नंतर पुसटशी आठवतात
काही शब्द मनात उगाच तरळून जातात
काही स्वर विरल्या शब्दावर ठेका धरतात
पण ती आता आपली नसतात
बऱ्याच वेळा हायवे वरून जातांना
अश्या माझ्या असंख्य कविता
मला पाहत असतात
अन मी हि त्यांना असतो न्याहाळत
एक दुबळा यत्न करीत
त्यांना त्याच शब्दात पुन्हा मांडण्याचा
जुन्या आठवणीतील फ्रेममध्ये
ठेवण्याचा
पण त्या रहातात तश्याच तटस्थ दूरस्थ
ओळख पुसलेल्या अनोळखी
दुरावलेल्या प्रेयसीगत
एक खंत जागी ठेवत मनाच्या खळग्यात
विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
कवितेसाठी कविता
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा