काव्य चौर्य रसिकास

रसिक एक भेटला

अन मजसी वदला

रे तुझ्या कवितेतील

भाव मजला भावला

साऱ्याच कविता तुझ्या 

करतो मी फोरवर्ड

येतेय वाहवा मग

मजला बघ उदंड

वाटला आनंद थोडा

दु:ख हि अन दाटले

कविराज मनातले

खुट्ट बरेच जाहले

थोडेतरी श्रेय मला

नको काय मिळायला

काय जाते याचे असे

कविता या चोरायाला

तोच मनी एकू आली

वाणी एका वानियाची

शब्दश्रीचा  स्वामी महा

गाथा सांगे जीवनाची

जावू देरे तूच नाही

एकटा शिकार असा

नाव जावो शब्द राहो

सोडू नको तुझा वसा

लिहिणारा असे कोण

वाचणारा आणि कोण

ज्यास जे हवे तयास 

मिळणार त्याचे दान 

माझे तुझे काही नाही

कोण किती उरला रे

वाहू देत साचलेले

मुक्त सांग कोण झाले

कर्ज असे कुणाचे  हे 

भार शिरावर दिला

देणारा तो कुणी अन

घेणारा हि ठरविला

तया शब्दे शांत जालो

चीड व्यथा निवळली

घेणाऱ्या घे हवे ते रे

इवली तव ओंजळी

डॉ .विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

kavitesathikavita.blogspot.in 

हरवल्या वाटेवर

हरवल्या वाटेवर

निसटले हात होते

मांडलेल्या शब्दामध्ये

उसवले गीत होते

असण्याच्या खांद्यावर

जगण्याचे सोंग होते

मातीवर पसरले

उधळले रंग होते

भोवताली सजलेले

जुने तेच काही होते

कणोकणी सक्त पण

दाटलेले  नाही होते

बदलले रंग नवे

टाळणे डोळ्यात होते

ओळखीचे भास खुळे

मनही पुसत होते 

असो आता असलेले

मजलाही मान्य होते  

सुख दु:ख काय म्हणू  

जगणे सामान्य होते

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

कळो यावे

कुणासाठी धावायचे

कश्यासाठी धावायचे

कळ छाती घेऊनिया

सारे काही सोडायचे

मोठेपण खोटे आहे

अहंकार नटलेले

यस सर जी मैडम

मनात या गुंडाळले

कधी वाटे सारे काही

सेवा असे बाकी नाही

आतल्या त्या दुर्बळाची

पर्वा पण केली नाही

कोण तुझे कोण माझे

कुणालाच नको ओझे

सोडा सारे उमजा की  

आपण गुलाम राजे

पाहू जाता कळू येते

सुख पंख जळलेले

दारावरी श्वान सदा

बंदी तुवा तू केलेले

मिटलेल्या डोळीयात

विभ्रमांनी सजलेले 

बरबट उणे जिणे

जागेपण येता कळे

देवाहाती दैत्य अस्त्र

देऊनिया झुंजवती

सज्जनाला दुर्जनांच्या

गावामध्ये वसवती

किती अन कश्यासाठी

न कळता का लढावे

टाळ्या पिटती चाणाक्ष

तयासाठी का नाचावे

कधीतरी थांबायला

हवे जीवा सांभाळाया 

हातातून निसटत्या

आयुष्याला वेचावया

 डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

  

दत्तसागर

देहाची सरिता

दत्ताच्या सागरा

मिळूनी माघारा

नच यावी ||

आले गेले किती

आहाळ वोहाळ

करून गढूळ

जीवन हे ||

कितीएक आले  

झरे इवलाले

देवूनिया गेले

सुख काही  ||

विरले आठव

भेटलेली गाव

अपाराचा ठाव

खुणावतो ||

माझे मीपण हे

संपून जावून

तयात विरून

मी “ठ” व्हावे  ||

विक्रांत वाहतो

दत्ताला स्मरतो

कल्लोळ करतो

अवधूता ||

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

गोरी आहे बरी आहे

गोरी आहे

बरी आहे

मुख्य म्हणजे

नोकरी आहे

तिला एक

मित्र होता

बऱ्यापैकी

क्लोज होता

उडती खबर

ये कानावर

असू देत

असलातर

आपण कुठे

धुतले आहोत

रामचंद्र की

अवतरले आहोत  

घर सांभाळीन

म्हणते ना

नाते जपेन

सांगते ना

पुढचा असे 

कुणा भरवसा

शब्द तरी ती

देतेय तसा  

एवढे काय   

कमी आहे

चंद्र चांदने

तमी आहे

अखेर जगणे

काय असते

तिची त्याची

गोष्ट असते  

उगाच कुठे  

घसरू नको

तू चाक एक

विसरू नको

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

नाव बाबाचे घेवून

नाव बाबाचे घेवून

जय आपुला म्हणतो

भक्त चाणाक्ष चतुर      

फक्त हारात गुंततो

द्वेष जहरी मनात

राजकारण खेळतो

बळी जावो कुणी कसे

पोळी आपुली भाजतो

मने तुटतात अरे

नवी फाळणी घडते

जहांगिरी पुतळ्याची

राज्य शकट चालते

लढा मानव्याचा त्याचा

रोज असाच हरतो

दिले शस्त्र ज्यांच्या हाती

तोच स्वकीय मारतो

कधी होईल तो देव

नच त्यालाही कळले

एक्का हुकुमी कुणाचा

चाले जुगार ठरले

करता सलाम तया

जग एक नाकारते

जाता विसरून पुढे

दुजे बाणावरी घेते

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

एक रुतलाच काटा

किती ओबडधोबड

वाटा तुझिया गावच्या

फाटे फुटतात लाख

अन चाळण्या पायांच्या  

कधी दिसल्या वाचून

हाका येतात कानात

जीव अधिरतो रोज

रोज सावल्या मनात

भय चकित आयुष्य

रोज मोजतेय क्षण

वाळू निसटून गेली

काही उरलेत कण

घट्ट लावूनी कवाडे

दूर बैसले वाटाडे

मरू पडून कडेला  

लाख विख्रुली हाडे

भाक पुढील जन्माची

ती ही बरी आहे म्हणा

आशा हीच नच जावो    

उगा केलेला कुटाना  

बघ बोलता बोलता

एक रुतलाच काटा

अहा अहा अरे दत्ता

शब्द ओठी ये विक्रांता

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/