दिलपाके सिस्टरांना पहिले की
मला आठवण येते ती
एका रानातील पावुलवाटेची
वर्षोनुवर्ष पावुसपाणी उनवारा
सोसत उभी असलेली
घट्ट स्पष्ट पक्की
ठामपणे पुढे पुढे जाणारी
झाडाझुडपाची पर्वा न करता
चढ उतारांना दाद न देता
सारे जंगल आपल्यात
सहज सामावून घेणारी
प्रेमळ अन हळवी
कठोर पण रुळलेली
कधी गूढ तटस्थ
पण आपलीशी वाटणारी
बऱ्याचवेळा ही वाट
सरळ डांबरी राजेशाही मार्गांना
आपल्या पासून दूर ठेवते
त्यांच्याशी फटकून वागते
स्वत:चे स्वातंत्र्य अबाधित ठेवत
निश्चित केलेल्या मार्गावरून चालते
ही वाट जाते
निर्जर जागेची भीती न बाळगता
फुलबागेची आशा न धरता
तकलादू खोटीनाटी तोरणं शोभेची
सहज झुगारून देते
हरवलेल्या पांथस्थाला जवळ करते
आईची माया देवून
गावात आणून सोडते
खरतर या रानवाटेला जायला
हा आडमार्ग जाणायला
सारेच घाबरतात
पण या वाटेची मवाळ माती
आणि हिरवी सावली
ज्यांना मिळते ते तिचेच होतात
आपल्या जवळून वाहणारी ही वाट
आता वळण बदलणार आहे
दूरवर आणखी कुठे
वेगळ्या दुनियेत जाणार आहे
तसे तर प्रत्येक वाटेशी
आपले नाते असते
कधी घडीभरचे कधी जन्माचे
पण या वळणाऱ्या वाटेशी
असलेले आपले ऋणानुबंध
आपले नाते
सदैव अक्षय राहावे
ही सदिच्छा बाळगून
पुनः पुन्हा भेटण्यासाठी
आपण तिचा निरोप घेवू यात
विक्रांत प्रभाकर
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा