मिठीत मृत्यू प्रियाच्या... (फोटो पाहून सुचलेली कविता...)

 

 मिठीत जगणे होते

मिठीत मरण आले

हाती जपायचे होते

हातीच सारे संपले

मोडुनी घर पडले

स्वप्न मातीत संपले

स्वप्नांतील पाखरांचे

पंख धुळीत मिटले

कसला खेळ असे हा

रे कोण खेळतो क्रूर  

विझलेले श्वास तप्त

थिजला वेदना पूर

देहाचा कोट भेदुनी

कृतांत गेला घेवूनी

एका फुलल्या बागेचा

क्षणी पाचोळा करुनी

मिठीत मृत्यू प्रियाच्या

भाग्य असते कुणाचे

परि असह्य भीषण  

का वरदान शापाचे

मिठीत गेल्या युगुला

नकळे काय वदावे

करी प्रार्थना प्रभुला

असे कुणा न न्यावे

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

 

तूच शिकवले

तूच शिकवले

सखी मजला

हरवून असे

प्रेम करायला

या मनातील

गंध फुलांची

वर्षा तुजवर

सदा करायला

तुझ्यामुळे मी

चंद्र झालो

अन विरहाचा

अर्थ उमगलो

झुरता झुरता

पुन्हा एकदा

अवघे आभाळ

दाटून आलो

दूर दूरवर तू

किती विरक्त

जाणून मजला

रिक्त तटस्थ

अन सदैव

तुझी सावली

होवून फिरे

मी सभोवताली

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in

भेट झाली नाही

इथे भेट झाली नाही

तिथे भेटशील याची

मुळी सुद्धा खात्री नाही 

पण शोधणे प्रारब्ध   

माझ्या मनातील मूर्ती

खंडित होते शतदा

अन नव्या मूर्तीसाठी

हे मन धावते पुन्हा

संगमरवरी छान

कधी पाषाण काळी

मनाचा मोह करतो

सदैव तुझी आरती

खंडित कधी त्यजली

धरतो मी हृदयाशी

अप्राप्त कधी मंदिरी

भजतो भाव भक्तीनी

जन्म साधना झाले हे

जळे व्याकूळ अंतरी

अतृप्त अप्राप्य का रे

सुख कल्पना जगाची

ते कळणे ते झुरणे

सारेच वृथा का होते

चिंब कोसळून वर्षा  

पिक करपून गेले

जरी जाणतो इथल्या

साऱ्याच रीतीभाती मी

दोन दिसाची जिंदगी

अन प्रेम व्यवहारी

बघ चालतो पुन्हा मी

रे त्याच व्यर्थ शोधाला

पडेल विसर जगा

खेळ चाले मरणाचा

 विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

काय मी काय तू

मनात तू प्राणात तू

गंध होवून श्वासात तू

स्पर्श होवून देहात तू

तरीही किती दूर तू

कणोकणी उन्मादले

सर्वव्यापी वादळ तू  

कोरूनी बाहुल्यात

साठवली मूर्त तू

जागेपणी सवे माझ्या

स्वप्नातही तूच तू

भास आभास सर्व हे

जीवनाचे पदरव तू

दारात असे दार तरी

सापडत नाहीस तू

असे बंदी पावुलात

काय मी अन काय तू

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/