तो आता मरून गेला आहे
तो जाणार हे माहित होत तो गेल्यावर खूप खूप
रडू येईल अस वाटत होत
पण रडू फुटलेच नाही.
सव्वीस वर्ष संसाराची
त्याची माझी अन
या वन रूम किचनची
दोनच रूम दोनच जीव
तिसरा स्वर गुंजलाच नाही
सार स्वीकारलेली मी
त्याची बेकारी
त्याची व्यसन
त्याच आजारपण
माझे घरात अन घराबाहेर
रात्रंदिन खस्ता खाण ...
काहीच नाही तरीही
त्याचा आधार होता
उभ्या पिकात
बुजगावण्या सारखा
तो संसारात उभा होता
आता त्याच्या जाण्यामुळे
तसा फरक पडणार नाही
सारे ऋतू गेले पिकांचे
जमीन कधी फुलणार नाही
फक्त आठवण ठेवावी लागेल
घरा बाहेर जातांना
कि आता कुलूप लावल्या शिवाय
कुठेही जायच नाही
या साऱ्याकडे किती
कोरडेपणे मी पाहत आहे
नको वाटत असूनही
सुटकेची एक जाणीव
मनात दाटून येत आहे
वन रूम किचन आता
केवढे मोठे वाटत आहे
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा