मौन
*****
वक्त्या विन बोले
श्रुती विन डोले
मौनाला फुटले
धुमारेच
वृक्ष सळसळ
काही काकरव
तृणांचे पालव
दिसे आत
वाटे घडू आले
वाटे कळू आले
दोनच पावले
फक्त आता
येता गंध कळे
दडले सुमन
स्थिरावता मन
मौन गळे
मी आणि मन
दृष्य नी दर्शन
प्रवाह दाटून
एक झाले
दत्ताचा प्रसाद
झरे अंतरात
विक्रांत नभात
शून्य झाला
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा