सुटता सुटता
आयुष्याच्या या वळणावर
हवे नकोपण झाले धूसर
तरीही दाटता क्लेश भोवती
पुन्हा वाटते जावे दूरवर
जरी वाटतो सुटला सुटला
दिसतो अहं दडला खोलवर
अन् इवलाले मनी ओरखडे
देते फेकून रूप कलंदर
मी देहाने लाख भोगले
जीवनाचे रूप मनोहर
सुटता सुटता पण बंधन
जीव अडकतो का वेलीवर
विखरून गेले माझे मी पण
झेलून घेता ऋतू अंगावर
मातीत मिसळल्या स्वप्नांना
अन येऊ लागती पुनः अंकुर
डॉ .विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा