तेव्हा दारात
तेव्हा तुझ्या दारात मी
असाच उभा नग्न होतो
लेवून साज सर्व सुखांचा
तसाच तेव्हा भग्न होतो
मोडून पाय गेले तरीही
चढलो सहस्त्र पायऱ्या
पाहशील तू कधी तरी
स्वप्नात फुका मग्न होतो
सरून तपे गेली किती
बदलून हि जगरहाटी
घेऊन हाती कटोरी मी
जणू की पाषाण होतो
म्हणती दयाघन ते तुज
येतो स्मरता क्षणात तू
म्हणतो निष्ठुर परि कुणी
अन उदास उद्विग्न होतो
बोलाविले भले तसे तू
दर्शनही जड दिले जरी
घडले ते खरेच का वा
पाहत ते एक स्वप्न होतो
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा