काही बाही होण्याआधी

परक्या सारखी आलीस तू

जुबबी बोलून हसलीस तू

काही बाही होण्याआधी

चटकन निघून गेलीस तू

किती लोक बाजूस माझे  

वर्षानुवर्ष ओळखीचे

कुणासही कळले नाही  

माझी कोण आहेस तू

अजून ‘आहे’ म्हणतो मी

नाकारणे तुज अशक्य मी

अशी वेदना चिरतरुण

हृदयात या आहेस तू

उगा बोललो असेच काही  

ओढून ताणून मग मी हि   

माहित होते जरी मजला

काहीही ऐकत नाहीस तू

तुला त्वरा होती निघायची

मला स्वत:ला सांभाळायची

वळून मागे न पाहताच

जिना झरझर उतरलीस तू

मीही टाळले तुला पाहणे

पाठमोरे ते जीवघेणे

नच पाहले जरी तरीही

मजला दिसतच होतीस तू

विक्रांत प्रभाकर             
http://kavitesathikavita.blogspot.in/