सोफ्यावर बसतात
वेफर चॉकलेट घेवून
मुले सदा रंगतात
कार्टून चँनल लावून
शाळेत जाण्यापूर्वी
शाळेतून आल्यावर
झोपतांना “ थोडे जरा ”
रोज सकाळी उठल्यावर
खेळायला जात नाही
त्यांना मुळी मित्र नाही
असले तरी ते ही
कार्टून सोडून येत नाही
अँनिमेक्सचे तत्वज्ञान
शिनचान गुरु होतात
रामायणी संस्कारांना
आताच अशक्य म्हणतात
आई बाबा कामा जाती
थकुनिया घरी येती
पगाराच्या बेरजेवर
सुख समीकरणं सारी जुळती
घरामध्ये आजी वगैरे
आजकाल बहुदा नसते
असली तरी तिलाही
तिचे जगणे हवे असते
रिटायरमेंट पेन्शनचे
सुख भोगणे हवे असते
टीव्हीचे दावण पोरांना
छान बांधून ठेवते
पी.सी. असेल तर मग
ते फारच गोमटे
बाकी,बाहेरची दुनिया
तरी काय धड आहे
विपरीत कुठे कुठे
काय काय घडत आहे
त्याहून बरी मुले घरात
रमोत टीव्ही काँम्पुटरात
चार भिंतीत निदान
सुरक्षित राहतात
नजरे समोर दिसतात
टी व्ही पीसी म्हणूनच
सगळ्यांची गरज आहे
चुकतय जरी बरच काही
तरीही नाईलाज आहे
विक्रांत
प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा