*****"
तुझ्या व्यथेने आणि कथेने गेले झाकळून माझे मन
तू स्वीकारलेल्या त्या कटू प्रारब्धाने
पुनःपुन्हा येऊन उद्दामपणे, सूड घ्यावा तुझा
अधिक क्रूरतेने, तुझी सहनशिलता पाहून
तसे तुझ्या जीवनाचा कॅनव्हासवर
उमटत होते रंग ,अधिक गडद होऊन .
पण असे का व्हावे, खरेच कळत नव्हते मला
तुझी शालिनता तुझी ऋजुता
तुझी जीवनावरील निष्ठा
तसेच तुझी प्रार्थना अन प्राक्तन
याची सांगड घालता येत नव्हती मला
अगदी ठाऊक असूनही
पूर्वजन्माचा सिद्धांत, कर्माची जकात
ती ऋणानुबंधाची गाठ
माझे मन नव्हते मान्य करत
कि ते तुझ्या बाबतीत घडत आहे म्हणून
तरीही तुला पाहतो मी
काळौघात पचवलेल्या दुःखासकट
कुठलेही प्रदर्शन न करता
सहानुभूतीची अपेक्षा न ठेवता
जीवनाच्या प्रवाहावर
स्वार झालेल्या लाटेसारखी
मी रेखाटू पाहतो, तुला माझ्या कवितेतून
पण तू होत जातेस गूढ खूप गूढ
कुठल्यातरी अस्पर्श अनाम अगाध
जंगलातील पहाटेसारखी
जिथे पोहोचत नाहीत माझे शब्द
माझ्या भावना माझ्या सांत्वना
आणि सहवेदना सुद्धा .
🌾🌾🌾© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
https://kavitesathikavita.blogspot.com
☘☘☘☘ 🕉️
