आपण मोठे होतो
म्हणजे काय होते
हे देहाचे यंत्र
फक्त थोडे जुने होते
पण या मनाचे खळखळणे
कधीच थांबत नसते
आणि आपल्या आतील
ते अनुभवने
अजूनही चालू असते
ती मंद हवेची थंड लहर
तो ओल्या मातीचा सुवास
निळ्या नभातील टपोरा चंद्र
अगणित उल्कांची आरास
आंब्याचा मोहोर
प्राजक्ताचा सडा
सागाराची गाज
सुर्यास्ताचा साज
देवळातील कीर्तन
वासुदेवाचे भजन
चिवचिव णारा पक्षी
फुलांची नक्षी
या आणि अशा कितीतरी गोष्टी
जोवर जुन्या होत नाहीत
तोवर आपण राहतो
ते तसेच षोडशीचे चिरतरुण
विस्फारलेल्या नजरेचे
सुखाने बहरुन आलेले
आनंदाने फुलून गेलेले
जीवन होवून
या जगातील गंध
मला बेहोश करतात
या जगातील रंग
मला हरवून टाकतात
या जगातील स्वाद
मला ओढत नेतात
त्यांचा त्याग करायचा
विचारही माझ्या मनात
येत नाही कधी
या तृप्त आणि अनेक अतृप्त
आकांक्षा इच्छा आणि स्वप्न
घेऊन मी जगत आहे
हे ऊन सावलीचे जगणे
किती सुंदर आहे
हे मला असलेले
माझ्या जगण्याचे भान
याहून सुंदर काही असेल
असे खरेच मला वाट त नाही.
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा