खुळी तुझी स्वप्न
जातात उडून
हाती आल्याविन
काळ ओघी ॥
कधी आकाशाचे
कधी या मातीचे
परंतु अभ्रांचे
सारे गाव ॥
अडके आकडा
जसा काळजात
दुःखाचा संघात
तैसा सवे ॥
कोण तो दयाळू
मांडे असा डाव
शोधूनिया ठाव
लागेचिना ॥
जीवा फरपट
सुख संपत्तीत
दुःखाचे गणित
कळेचिना ॥
सरो व्यवहार
जपणे ठेवणे
आयुष्याचे देणे
पुरे झाले ॥
सरो साचलेले
गाठी मारलेले
तुवा कोंबलेले
दिगंबरा ॥
विक्रांत याचक
फुटक्या भांड्याचा
वाहे जगण्याचा
भार उगा॥
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा