उगाच बुडबुडे फोडण
असं बर नसत यार
लावू द्या आम्हाला
त ला त नि र ला र
फुगवितो आम्ही हे
आम्हा काय माहित नसतं
साबणाचे फुगे आमचे
क्षणिक त्याचं उडणं असत
जगू द्यात आम्हाला
आनंदानं खिदळत
चांगल वाईट शेवटी
मानण्यावरच असत
इवलाल्या शब्दातून
जग सार नवीन दिसतं
प्रत्येक श्वासा मधून
नवीन इंद्रधनू फुटतं
तरंगत्या बुडबुड्यावर
वेडे मन ही तरंगत
खरतर आपल जगणं
घर अंगणच असतं
प्रतिभासूर्य नाही आम्ही
ना भाव किमयागार
वेचलेली स्वप्न आमची
अन हे शब्दही उधार
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा