जीवा घेरून राहिलं
एकाकी एकटेपण
माझ्या फुटक्या नावेच
निरर्थक वल्ह्वण
कळत नाही तरीही
कुणास हाक मारतो
सुकलेला गळा अन
आणखी ओढला जातो
समोरच असूनही
अर्थ न उकलतात
अवघ्या प्रकाशकथा
आत विझून जातात
आत आत किती आत
अंधार हा घनदाट
स्वप्ने सारी भयावह
खदखदा हसतात
निराधार आधार या
गप्पाच गांजेकसच्या
ठणाणा कानात घोष
चाले नावाचा कुणाच्या
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा