आता ते घर
वाट पहिल्या विन
उघडे दार.
तसे पाहता
त्या रस्त्यावर नच
कुणी कुणाचे .
नुरले प्रेम
तरीही व्यवहार
असे शाबूत .
समोर येते
दोन वेळचे धड
रोज जेवण .
थोडे छप्पर
गॅलरीत त्या एक
जाड चादर .
ठरल्या वेळी
पण द्यावा लागतो
पैका मोजून .
जो तो आपुल्या
जगात हरवून
प्रेमावाचून .
होता बहाणा
ते खोटे खेचणे नि
सुटणे गाठी.
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा