एकदिवस अचानक
जेव्हा त्याला कळते
संपू आला डाव आता
पुढे जायचे एकटे
जुळलेल्या सुरातले
गाणे हरवून जाते
एक जिनसी पिळातली
वीण सुटू लागते
त्याला तर मुळी सुद्धा
एकटे जायचे नसते
तिलाही कधी सुद्धा
एकटे राहायचे नसते
किमोची ती आवर्तने
वाया गेलेली असतात
आजाराची बीजे त्या
खोलवर रुजली असतात
आशा निराशेत झुलतांना
साठवलेली पै पै
उपचारात घालवतांना
सारी शक्ती हरवूनही
लाचार नसते ती
सारे काही विकायला
रस्त्यावर राहायला
तयार असते ती
याला आता काही सुद्धा
अर्थ उरला नाही
हे त्याला पक्केपणी
कळलेले असते
त्याने आपले प्राक्तन
स्वीकारले असते
एके दिवशी सकाळी
ती कामाला निघते
तो तिचा हात घट्ट धरतो
अन तिला विनवू लागतो
प्लीज तू जावू नको
आता फक्त तुझी
सोबत तेवढी राहू दे
बस तुला बघत बघत
उरले जीवन जगू दे
ती आतून एकदम खचते
वरवर त्याला समजावते
बरेच काही बोलते
खोटे खोटे रागावते
पण त्याचा हट्ट
काही केल्या सुटत नाही
तीच त्याची आर्जवे
काही केल्या मिटत नाही
शेवटी ती रजा टाकते
तिच्यासाठी जगणे तर
अजूनही अवघड होते
हळू हळू तो झिजत असतो
तिला पाहून रडत असतो
तरीही तिच्या सहवासात
त्याला आधार मिळत असतो
एक दिवस ती घटना घडते
विस्कटलेले विश्व तिचे
उजाड होवून जाते
त्याचे भोगणे संपते
तिचे सुरु होते
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
