रविवार, २७ जुलै, २०१४

फेसबुकवरील प्रेम







आजकाल माझे इंटरनेट
फक्त फेसबुक झाले आहे  
आणि सारे फेसबुक
तुझ्याभोवती एकवटले आहे
लॉग ऑन केल्यावर
सर्वात आधी तुझा फोटो
त्या बाजूची हिरवी टिकली
दिसताच जीव हरखून जातो
तू हाय केलेला पहिला दिवस
तारीख वेळ ही याद आहे
स्माईली सकट तुझे सारे
उद्गार मला पाठ आहे ..

कधी कधी दिवसभर
खूप वेळा लॉगऑन करूनही
तू येवून गेल्याची
एकही खूण दिसत नाही
तुझ्या चॅट बॉक्स वर
मग ठेवतो काही लिहून
पुन्हा येतो पुन्हा पाहतो
अरे अजुनीही नॉट सिन
हिरमुसने तेव्हा मग  
माझे सारे अस्तित्व होते
अन तो दिवस ती रात्र  
माझे सदैव बिनसत राहते ...

तुझ्याशी मारलेल्या गप्पा
क्वचितच स्पेशल असतात
इकडचे तिकडचे विषय
उगाच मध्ये घुसत असतात
कधी काही सूचक लिहितो
तुझ्या Y ?? ने गडबडतो
सावरा सावर करीत मग
विषय काही बदलतो
तर कधी तुझ्या LOLZ  
शाबासकीने खुलून जातो
शब्द फुलांच्या वर्षावाने
तुला निशब्द करून टाकतो
वेळेचे भान हरवते
जेवणही राहून जाते
उमलून शब्दासमावेत
मन तुजशी एकरूप होते

फेसबुकने या विलक्षण
जादू नक्कीच या केली आहे
माझ्या अबोल प्रेमाची
पेरणी काही झाली आहे


विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

शनिवार, २६ जुलै, २०१४

काजळ घातलेले डोळे





काजळ घातलेले
तुझे रेखीव डोळे
खुळ्या जीवाला
भूल पाडणारे
वेड्या मनाला
साद घालणारे
अगम्य कृष्णडोह
चांदण्यात भिजलेले

सारे काही विसरून
सारे काही हरवून
त्यात होवू पाहते
माझे जीवन   
आजन्म बंदिवान
अगदी स्वखुशीन

आता कुठलाही  
इतिहास 
अन कुठलाही 
वनवास
त्याला त्यातून दूर
जावू देणार नाही
तुझे काजळे
पुसून गेले तरीही

एवढीच अट
परतीची पायवाट
टाक पुसून  

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/



तिच्यावरील कविता






म्हणालीस मला तू  
अलिकडे मजवरती
कविताच लिहित नाही
नक्की लिहीन म्हटल मी
खरं तर मला
तुला नाही म्हणण
जमतच नाही
पण कसं सांगू तुला  
तुझ्या सवे घालविल्या
क्षणांची धुंदी
उतरता नाही उतरत
मी जगत असतो   
पुन्हा तुझ्या सोबत
त्या क्षणांच्या सोबत
त्या शब्दांच्या सोबत
कविता जगत.. 
तुझ्या हसण्याच्या
प्रफुल्ल किनाऱ्यावर
असतो उगाच भरकटत
खळाळत्या लहरीसवे
दूरवर वाहून जात
वा कधी तुझ्या केसात
अडकलेला माझा जीव
उगाच असतो फडफडत
तुझ्या बटीची इर्षा करत.. 
ते सगळ शब्दात
खरच नाही उतरवता येत
कधी कधी वाटत
मी लिहिलेले शब्द
मलाच हसतात 
पण तुला कबुल केले
लिहायला तर हवच
म्हणून कागद पेन घेतो
डोळ्यासमोर तुला आणतो
पण तुझ्या प्रेमाच्या
धुवांधार पावसात
शब्द शब्द वाहून जातो
या भिजल्या कागदात
आणि भिजल्या शब्दात      
बहुदा तुला कधीतरी
माझी कविता सापडेल
कदाचित मी सुध्दा !

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/


वृक्ष वंश उच्छेद

वृक्ष वंश उच्छेद ********* जळताच झाड मन विद्ध होते  तोडताच झाड मन कळवळते  एकेक झाडात लक्षावधी जीव  राहतात प्रेमाने करुनिया गाव  ...