लावू द्या आम्हाला त ला त

उगाच बुडबुडे फोडण

असं बर नसत यार   

लावू द्या आम्हाला 

त ला त नि र ला र

फुगवितो आम्ही हे

आम्हा काय माहित नसतं

साबणाचे फुगे आमचे

क्षणिक त्याचं उडणं असत

जगू द्यात आम्हाला

आनंदानं खिदळत

चांगल वाईट शेवटी

मानण्यावरच असत

इवलाल्या शब्दातून

जग सार नवीन दिसतं

प्रत्येक श्वासा मधून

नवीन इंद्रधनू फुटतं

तरंगत्या बुडबुड्यावर

वेडे मन ही तरंगत

खरतर आपल जगणं

घर अंगणच असतं

प्रतिभासूर्य नाही आम्ही

ना भाव किमयागार

वेचलेली स्वप्न आमची

अन हे शब्दही उधार

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

गर्भाचा गोळा

कचरा कुंडीत

गर्भाचा गोळा

नाजूक कोवळा

मुंग्यांनी भरला

आदिम शिकारी

भुकेला आंधळा

धावून आला  

तुटून पडला

स्पर्शल्या वाचून

दुध ओठाला

सूर टॅहॅचा

हरवून गेला

नूतन मृदुल

कोरला पुतळा

आताच उमटे  

आताच फुटला

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

एका मैत्रिणीला ..

अग वेडे खरे प्रेम खरच

काही मागत नसते

देणे घेणे त्याच्या हिशोबात

मुळीसुद्धा नसते  

प्रेमासाठी फक्त एकदाच

प्रेम करून बघ

लाख दु:ख येवू देत  

पण जीव देवून बघ  

प्रेम भेटते क्वचित कुणाला

सांगू काय मी अधिक तुला

कधी उशिरा कधी लवकर

काळ मोजत बसू नकोस

आजची संध्याकाळ ही

अन वाया घालवू नकोस

भेटेल जेव्हा तुझा सखा  

निसटून त्या देऊ नकोस

असतील इथे काही लुटारू

म्हणुन मागे फिरू नकोस  

लाव निकष कर परीक्षा

पण हातून घालवू नकोस

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/