थिजलेल्या देहासवे
चाकोरीत जगतांना
उधळतो शब्द काही
हसू मनी पेरतांना||
मळलेला बहर तो
येतो जरी फांद्यावर
पोखरल्या खोडांचा या
जीवन घेते आधार||
दूर वर जाते वाट
घूसे दाट जंगलात
उमटल्या पावूलांना
जपे आत हृदयात ||
अजूनही शहारते
वेल स्पर्श झेलतांना
घालमेल होते उरी
कुणा निरोप देतांना ||
अदृष्याच्या गूढ हाका
काना मध्ये गुंजतात
डोहातल्या पाण्यावर
नवे जन्म उठतात ||
डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा