तो .
येताच ती जीवनात
हरवले त्याचे सारे
यम नियम ध्येय
प्रतिष्ठा वगैरे
तिच्या डोळ्यांच्या
निळ्या आकाशात
गेला तो हरवत
पाखरू होत
घन गर्द गूढ
कलापांच्या डोहात
स्वतःला विसरत
बंदिस्त करत
तिच्या हळव्या स्पर्शात
त्यांची राकट काया
गेली विरघळत
दुधातील साखरेत
त्याला नव्हते भय
नव्हती फिकीर कसली
संयम अन् संस्काराची
घडी बांधून ठेवली
स्वीकारत
दुराचारी अनाचारी
पदव्यांची मिरास
बहाल केले स्वतःला
कुण्या एका वादळास
तिच्या रूपात
रंगात केसात
मिसळले रंग
जणू क्षितिजात
कवटाळले जिणे
त्याने बेगुमानपणे
समाजाची चौकट
हवी तशी वाकवत
डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा