शनिवार, ३० सप्टेंबर, २०१७

विषण्ण दसरा



विषण्ण दसरा

कालच्या विषण्ण करणाऱ्या
घटनेचे मनावर पडलेले घाव घेऊन
आपण साजरा करतोय दसरा.
जीवन मरण सुख दुःखाचे हे चक्र
असेच चालू राहीन
का कसे काही कळल्यावाचून

होय मी नाही लावले तोरण
नाही सजविले गाडीला हार घालून
नाही पाठवले प्रिय मित्रांना 
शुभेच्छांचे संदेश चित्रात गुरफटून
याचा अर्थ असा नाही की
त्यांच्या जीवनात सुख समृद्धी
यावी यावी म्हणून
प्रार्थना करीत नाही मन

सकलांचे कल्याण होवो
सर्व सुखी होवोत
हेच तर आपल्या संस्कृतीचे
कल्याणकारी पसायदान आहे
मागणे आहे
ते तर सदैव मनात उमटत राहीन

पण आज तरी मन
त्या बावीस घरात थांबले आहे
त्यांच्या दुःखाला कवटाळून

डॉ विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

शुक्रवार, २९ सप्टेंबर, २०१७

प्रेम परिणती



प्रेम परिणती
***********

पुरुषांच्या प्रेमाची परिणती
स्वामित्वाची हवे पणात होते
तर स्त्रीच्या प्रेमाची परिणती
संपूर्ण समर्पणात होते
आदिम पशुत्वाच्या भूमिकेतून
खूप खूप वर उठूनही
त्या पशुत्वाच्या वृत्तीत
सहज विरघळून जातो आपण
पण जेव्हा उमटतो
तिचा त्याच्या स्वामीत्वास नकार
किंवा तो अवमानतो
तो तिचा समर्पणाचा प्रकार
कुठे तरी मोडला जातो
रक्तात भिनलेला करार
आणि अर्थातच करार मोडल्यावर
होते ते फक्त युद्ध
बहुधा शब्दांचे कधी दुर्लक्षाचे
तर कधी मौनाचे
आपापल्या बलस्थानांना वाढवीत
दुसऱ्याला परास्त करण्याचे
अंत माहीत नसलेले किंवा अंत नसलेले
गंमत म्हणजे तरीही लोक
त्याला सहजीवन म्हणतात

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogdpot.in

गुरुवार, २८ सप्टेंबर, २०१७

खुर्ची



खुर्ची
***

इवलीशी खुर्ची
फिरे गोल गोल
झिजलेले बोल
खर्रखर्र ।।

रोखलेले पेन
सदैव तत्पर
नेम लक्षावर
नावडत्या ।।

तिने ठरविली
तीच पूर्व दिशा
आत्यालाही मिशा
म्हणायचे ।।

सदा आखलेली
रेषा लक्ष् मनी
जाता ओलांडूनी
भस्म होणे ।।

असूनही सारे
तिचे कोणी नाही
दिवसांचे वाही
ओझे उगा ।।

अग खुर्ची बाई
करू नको हसे
क्षणाचेच असे
राजपाट 

कधी गंजशील
चाके मोडतील
स्क्रॅप तू जाशील
अचानक

जन शिव्या शाप
जीवासी लागली
सौख्य हारपती
पोखरून ।।

जप ग जीवाला
जप ग मनाला
स्मरून दिसाला
जाणे असे ।।

विक्रांता कळाली
सोडूनिया दिली
परि ना सुटली 
झळ तिची ।।


डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
htttp://kavitesathikavita.blogspot.in

सोमवार, २५ सप्टेंबर, २०१७

पाहणारा व पाहणे





कोलेज मधील मित्रा सोबत
आपण थोडे चावट असतो
बायकोबरोबर बाजारात
नेहमीचेच बावळट असतो
आवडीचे पदार्थ बनता
भूक नसून हावरट होतो
पण पाहतो आपण आपणास
तेव्हा थेट तेच असतो

तिथे कुणाचा लुड्बुडणारा
ठेवलेला ठपका नसतो
असाच हा आहे म्हणून
कुणी नाक मुरडत नसतो
फार काय सांगू यार
आपण आपणास नवीन असतो

पाहणारा पाहत असतो
भीडभाड ठेवत असतो
आपले सारे शहाणपण
शेणाचा मग गोळा होतो
मोठेपण पदवी बिदवी
पाटीवरचा शब्द उरतो
धन म्हणजे आकडे फक्त
देह ही हा उसना असतो
पाहण्याच्या दारात आपण
हळू हळू विश्वच असतो
उरले मी पण काही तरी
जाणीवेवर तरंग असतो
खोल खोलवर आत केवळ
अतळ अथांग ठाव असतो
मिटण्याची इच्छा असून
मिटायचे राहून जातो
थोडे धुके थोडी हवा
एक हलका मेघ होतो

“किती काळ बसणार ध्यान
लावूनिया तडासन ?”

शब्द काही कानी पडतो
 एक पडदा उठतो अन
नव्या नाटकी रंग भरतो

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे




रविवार, २४ सप्टेंबर, २०१७

विझलेल्या प्रार्थना



विझलेल्या प्रार्थना

विझलेल्या प्रार्थनांचा दिवा हृदयात आहे
मोजले ना चालणे मी  वाट पाऊलांत आहे

आश्वासन प्रकाशाचे घेऊन जरी रात आहे
हरवला धीर माझा तम काळजात आहे

शोधतो अस्तित्वखुणा ज्ञातही अज्ञात आहे
मानलेली गृहितके मनाची पळवाट आहे

पुन्हा रिते नभ माझे आधार सुटत आहे
सुन्न संवेदना साऱ्या शून्य घनदाट आहे

कसे सांगू कर कृपा मेघा तू आडात आहे
वर खाली होते दोरी जन्म पोहऱ्यात आहे

तसाही विक्रांत आता मानलेली बात आहे
उरलेले शब्द काही उगा रेंगाळत  आहे

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot .in


शनिवार, १६ सप्टेंबर, २०१७

। मी ।



। मी ।


मी कोण आहे ?
या आदिम प्रश्नांची
कधीतरी उमटणारी
ठसठस
सहज विसरून जाते
जगण्याच्या धावपळीत
अहंच्या सजावटीत
सुख उपभोगाच्या तंद्रीत

जोवर समोर येत नाही
अस्तित्वाला नष्ट करणारे
देहाला मिटवणारे
मृत्यूचे दर्शन

मी जर मरणारच नसतो
तर काहीच प्रश्न नव्हता
मी कसा झालो
हे विचारण्याचा

ही संपून जाण्याची भीती
नसल्याची चिंता
कमवलेले हरवण्याची काळजी
कणाकणात रुतलेली आसक्ती
जी भाग पाडते
कळत न कळत
तोच प्रश्न विचारण्याला
मी कोण आहे
अन् हे सारे का आहे

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in


शुक्रवार, १५ सप्टेंबर, २०१७

मार्दव (ज्ञानदेवीतील दैवी गुण)




मार्दव (ज्ञानदेवीतील दैवी गुण)
*****

मार्दव म्हणजे काय असते 
मनाचे कोवळे नाव असते 
नभातील ढगाप्रमाणे 
शीतळ प्रेमळ होणे असते

डोळ्याला स्पर्शणारी 
वायूची लहर असते 
मंद लहरीत चमचमता 
प्रेमाचा सागर असते 

अंकुरणाऱ्या बीजास जी
वाट मातीतून करून देते 
उठणाऱ्या शिशूच्या ते
डोळ्यातील मी पण असते 

रुपणे खुपणे काय ते
तेही तया ठाऊक नसते 
हवे हवेसे जगताला 
सदा सर्वदा प्रिय असते 

असे मन मवाळ केवळ 
देवाचेच देणे असते 
प्रभू पदाच्या स्वागताला 
उघडलेले द्वार असते 

डॉ. विक्रांत प्रभाकर तिकोने 
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

पुन्हा एकदा

पुन्हा एकदा ********* पुन्हा एकदा आकाश चांदण्यांनी भरून गेले  पुन्हा अनाम सुखाने मन बहरून गेले ॥ तेच स्थळ तीच भेट देहातील आवेग थ...